Vierde dag alweer.
Ik hou mijn hart vast.
En ja hoor………drie “zieken”
David heeft de hele nacht koorts gehad.
Anouk is pas laat echt gaan slapen vannacht, vertelde ze,
dus heeft ze gaandeweg de dag steeds meer last van hoofdpijn.
Mike is van Enkhuizen naar Andijk komen fietsen (sportief!)
en krijgt ’s middags last van pijn in zijn hoofd.
Ik geef hem saridon, een halfje, dat gaat helpen.
De ochtend wordt gevuld met een aantal losse scènes.
In de studio krijg ik met de rest van de kinderen steeds meer
het Weerwolvenspel door: het is ECHT heel leuk!
Frank en Piet vinden het tijd worden voor de Familie Choreografie.
Potverdorie!
Daar zat dus een hele vakantie tussen!
Veel kinderen zijn de passen vergeten.
Voor theater is vooral de groep en de sfeer van een stuk belangrijk.
Maar nu voor film moet alles perfect zijn.
En vooral dus de dans.
O,o! Werk aan de winkel.
Heerlijk. Tellen. Passen uitleggen, weer oefenen en nog eens oefenen.
Maar dat genot van mij wordt niet gedeeld met de hele groep.
Kijken wie dat het langste volhoudt.
Het valt niet mee. De zon staat hoog aan de hemel.
Maar voor filmers is dat een ramp, want dan is het licht weer te fel.
Ze wachten op een wolk die er voor moet komen.
Maar vooral de concentratie bij de kinderen moet er blijven.
Anders kunnen we het gelijk gaan bij de dans wel helemaal vergeten!
En de lunchtijd dient zich aan.
De sfeer in de groep wordt steeds grimmiger.
Mensen worden chagrijniger.
Enkele kinderen, de echte diehards gaan met een big smile door.
Frank wil dit zien en dat zien en een beetje meer zus en wat zo.
Maar Piet en ik zien, dat het er nog steeds niet uitziet.
Crisis in de groep.
Logisch, want ik zit te beulen en Frank loopt ondertussen te smeulen,
hij verlaat de filmset voor een korte pauze, waarin hij even de staf aan mij overdraagt.
We tellen ons suf.
Maar…..een wonder!
De passen verschijnen zo langzaamaan synchroon op het beeld.
Via de passen, de voeten, de benen, trekt de groep naar elkaar toe.
Dat is namelijk ook de kunst van het filmen met kinderen:
de sfeer op de set toch tot een werksfeer maken.
Met elkaar spelletjes doen in de keuken, of wier uit de sloot vissen,
of naar de kippen gaan kijken is hartstikke leuk.
Maar het doel van deze week is toch…..werken aan een film.
En deze middag wordt iedereen zich dat helemaal bewust.
Een grandioze ontdekking.
Piet zegt na de vijfentwintigste keer dat het er prima uitziet.
“Lunchpauze!”, roept hij dan.
Dan blijken er een paar kinderen hele erge honger te hebben gehad.
Na de lunch doen we de dans nog een keer.
Het gaat steeds beter.
“Dat komt door het eten!” gilt Pietje.
Iedereen heeft opeens de spirit of making a film te pakken.
De opnames daarna gaan veel soepeler en de sfeer buigt om naar heel positief.
Ondertussen zijn we overeengekomen, dat er morgen na
de laatste opgenomen scènes gezamenlijk wordt afgesloten met soep en stokbrood.
En …..morgen is eindelijk Floris, die Noa speelt, er ook bij.
Ik kijk er naar uit, de hele groep compleet te zien.
Het worden zo langzamerhand onze kinderen.
Henk
.jpg)
.jpg)
